ГАЙНУЛЛИН АЗАТ МУХАМЕТОВИЧ
ОТЕЦ СКАЗАЛ: НАДО РАБОТАТЬ
ОТЕЦ СКАЗАЛ: НАДО РАБОТАТЬ
Родилась 18 марта 1934 года в деревне Байрашево Тетюшского района Татарской АССР. Детство пришлось на годы Великой Отечественной войны. С семи лет ухаживала за домашней скотиной. В годы войны работала в колхозе на разных работах. За трудолюбие она была в числе лучших колхозниц села. В 1970 году вышла замуж и начала работать в Большетурминской школе техничкой и совместно работала в колхозе. В 1989 году вышла на пенсию. В настоящее время живёт в деревне Большая Турма Тетюшского района.
Кириллова Мария Андреевна родилась в 1932 году. В их семье было пятеро детей – два брата и три сестры. Когда началась Великая Отечественная война, ей и не исполнилось еще и девяти лет. Жизнь была тяжелой, жили бедно, да и отца забрали на войну. В одно утро, как обычно, она собралась в школу, но ей там сказали, что отца забирают на фронт. Но разве тут до учебы. Она побежала к оврагу, на другой стороне которого собирали мужчин и отправляли на войну. Она очень сильно плакала, хотела попрощаться с отцом, но ему не разрешили возвращаться. Так Мария Андреевна последний раз видела своего отца.
Война и репрессии народов приводят к гибели детей Родился 26 июня 1937 года в с. Большие Тарханы Тетюшского района ТАССР.
Хатирәләр яңарганда. Мин әтиемне бөтенләй диярлек хәтерләмим. Аны сугыш башлану белән, 1941 елның 1 августында фронтка озатканнар. Ул чакта миңа бары ике генә яшь булган. Шуңа күрә аның турында әнием сөйләгән хатирәләрдән генә беләм. Гомумән алганда, илебез, халкыбыз тарихындагы истәлекле вакыйгаларны, фаҗигале хәлләрне безнең гаилә үрнәгендә бик ачык күзалларга мөмкин.
Я родилась 26 декабря 1936 года в селе Урюм Больше – Тарханского (ныне Тетюшского) района ТатАССР в крестьянской семье. Фамилия моих родителей Харитона Григорьевича и Варвары Петровны Кильгановы. Всего у моих родителей было 8 детей, но большинство из них умерли в младенчестве, а до пожилого возраста дожила я и брат Владимир. В 1940 году, когда мне было 4 годика, по плановому переселению населения нашу семью отправили из Б.Тарханского района в Карело-Финскую ССР. Всего из Урюма уехали 9-10 семей. Это было летом. Мама, я и сестра Надежда годом младше меня.
Есть категория людей, которые живут и работают скромно, не привлекая к себе внимания, но свое дело выполняют с чувством ответственности. Именно таким человеком зарекомендовала себя выпускница Тетюшской средней школы №1 Миронова Анастасия Петровна.
Родилась в Ленинграде в 1932 году и до августа 1941 года счастливо жила в родной семье. В 1941 году страшная весть о начале войны облетела всю страну. Детей сотрудников Академии наук СССР эвакуировали в город Тетюши. Среди них была и Тата (так ее нежно называли родители), где она прожила до июля 1944 года. Большинство писем Таты адресованы ее тете – Преображенской Людмиле Алексеевне, эвакуированной в город Казань. Остались Таточкины письма, где прослеживается небольшой отрезок ее жизни, такой небольшой, но очень трудный.
Родилась 5 января 1937 года в селе Большие Тарханы. Десятилетку закончила хорошисткой и по окончании поступила в Казанское медицинское училище. После ее окончания 1 июля 1957 года начала работать в родном селе, в больнице, в детской консультации медицинской сестрой. В то время педиатром работала моя соседка Гафурова Венера Загидовна, ее советы и навыки мне очень помогли в дальнейшей моей работе, к сожалению, нам с ней довелось проработать бок о бой всего 4 года, в 1961 году она вышла замуж и переехала в Казань.
Родилась в 1936 году в селе Саракамыш Буденовского района ТАССР. В данное время проживает в деревне Чув.Чикилдым Тетюшского р-на Республики Татарстан.