ЗОЛИНА АННА ВАСИЛЬЕВНА
Анна Васильевна родилась 18 июня 1926 года в д.Хланеевка Спасского кантона ТатАССР (позже Куйбышевский район ТатАССР,ныне не существует).
Анна Васильевна родилась 18 июня 1926 года в д.Хланеевка Спасского кантона ТатАССР (позже Куйбышевский район ТатАССР,ныне не существует).
1931 елның 28 мартында Кукмара районының Яңа Сәрдек авылында туа. Хезмәт юлын 1955 елда Кукмара кирпич заводында тюрле эшче булып башлап җибәрә. 1959 елда Камчаткада СМУ-2 гә дуртенче разрядлы штукатур булып эшкә урнаша. 1964 елда Саба авылына күченеп кайта, ПМК-159 да штукатур булып хезмәт юлын дәвам итә. 1977 елларда автотранспорт предприятиесендә өлкән кассир булып эшли. Тырышып эшләгәне өчен Савия Галимулла кызына 1977 елда "Ударник коммунистического дигән исем бирелә. Шулай ук ул юбилей медальләре һәм истәлек билгесе белән бүләкләнгән:
Татьяна Алексеевна родилась 25 ноября 1926 года в с.Березовая Грива Чистопольского кантона (позже Алексеевского района ТатАССР, ныне Алексеевский район РТ).
Гараева Хәмдениса Гәрәй кызы, 1925 нче елның 5 нче апрелендә Татарстан Республикасы Саба районы Язлы Арташ авылында туган. “1941 елда сугыш башланды.Сугыш башланганын капка төбендәкызлар белән утырганда ишеттем, колхоз рәисе Зәкәр абый кайтып әйтте. Безнең яндагы егетләргә:“Гарипов Хан, Галиев Ханга иртәгә тулы хәзерлек белән сугышка,” -диде.Бик авыр булды. Әниләребез сугыш башланганын ишеткәч, басудан чабып кайтканнар. Сугыш вакытында ашарга булмады, черек бәрәңге, кычыткан, алабута, ашадык,” - дип сүзен башлады.
1930 елның 27 апрелендә Саба районы Иләбәр авылында туа, семьяда 5 нче бала була, аннан соң 1 сеңлесе, 1 энесе туа. Шәмсенур Иләбәр мәктәбендә 3 ел белем ала. Елларның авырлыгы укырга мөмкинлек бирми, аңа 11 яшь булганда сугыш башлана. Ул бер кая да китмичә шул авылда хезмәт куя. Кырдагы тракторга чиләк-көянтә белән су ташый, дуңгызлар карый, кырда урак ура, болында печән чаба, барлык эшләрне кул белән башкаралар. Солдатларга бияләй, носки бәйлиләр. Шәмәрдәннән, орлыкка дигән ашлыкны, күтәреп ташыйлар.
Тыл ветераны Гараева Хәмдениса Гәрәй кызы, 1925 нче елның Татарстан Республикасы Саба районы Язлы Арташ авылында туган.
Семья Максимовых, как многие, осталась в годы войны без главных кормильцев: и отец, и старший брат воевали. К тому же была практически разорена. Она считалась по тем временам зажиточной (у них была мельница в Косякове), а вот вступать в колхоз отец отказался. В результате лишились лошади, коровы, овец, другой живности и некоторых строений. И даже столбы от ворот пытались вырыть и забрать, вспоминает Владимир Михайлович, но бабушка не дала…
Мин Зарипова Зайтүнә Нургали кызы 1930 нчы елның 14 июлендә Курсабаш авылында туганмын.Анда әниемнәр аерылышкач әниемнең яшәргә урыны калмаган. Без ике кыз бала калганбыз. Әни бер сөйләшкәндә, “әллә берәрсен балалыкка бирим микән “-дип әйтеп куйган. Мине балалыкка алган әниемнәрнең балалары булмаган. Алар мине Югары Утарга алып төшкәннәр. Мине бик яратып тәрбияләп үстерделәр. Ул вакытта миңа 6 ай гына булган. Әнием колхозда, әтием Юдинода кондуктор булып эшли. Сугыш башлангач сугышка китә. Ике әтием дә сугышта вафат булалар.
В свои восемьдесят восемь лет Мария Петровна Ануфриева, жительница Антоновки, старается не поддаваться болезням и трудностям. Этой женщине, матери восьмерых детей, по праву принадлежит весомая часть общей Победы.