Письмо В.В. Дормидонтова матери Е.В. Дормидонтовой. 26 января 1944 года
Здравствуй, мама! Сегодня я решил написать тебе. Давно что-то нет от тебя письма, а они всегда так интересны. Твои письма меня всегда уносят в нашу комнату и к тебе. Я вспоминаю, что существует где-то еще жизнь без шума разрывов, где выстрелы орудий приносят радость и торжество. Представляю тебя в очках, склонившуюся над письмом.
Милая мама, я очень соскучился о тебе. Ты, наверное, сильно постарела за эти два года?! Наверное, сильно устаешь? Главное добиться бы того, что бы отдых был более-менее спокойным. Как есть ли у тебя возможность хоть раз в неделю по-настоящему отдохнуть? Наверное, все мерзнешь, бегая по больным? Дорогая моя старушка (прости, что я тебя старушкой называю), теперь уже не долго ждать более светлых дней. Соберемся все под одной кровлей и будет радостнее и легче жить! Что пишет Герман? Как его здоровье? Я ему написал письмо, но ответа пока еще нет. Пережду. Ну, мать, давай, выбери свободную минуту и теплый спокойный уголок и напиши нам. Мне и Герману. Пока крепко целую. Твой Всеволод. 26/I-44 г.
В.В. Дормидонтовныңәнисе Е.В. Дормидонтовага хаты. 26 января 1944 года
Автор сугыш кырыннан яза. Күптән әнисеннән хат алмый. Хатлар аның өчен бик мөһим, алар солдатны гаиләсе янына, фатирына алып кайталар. Ату тавышлары, снаряд шартлаулары булмаган бәхетле тормышларын искә төшерә, әнисенең күзлек киеп хат язуын күзалдына китерә.
Әнисен сагына. Бик авыруларның өйләренә йөреп аруына борчыла. Атнага бер тапкыр булса да ял итү мөмкинлеге, сәламәтлеге, Германның ни язуы белән кызыксына. Тиздән сугыш бетеп барысы бергә булачагына ышануын яза.
Аннан җавап хаты алмый. Автор әнисенең үзенә һәм Германга ешрак язуын сорый.