Сугыш ветераны Габделвахит Шәмсетдиновның истәлекләре.
"Бүгенгедәй исемдә: сугыш башлануы турындагы хәбәрне күрше авыл сабантуена баргач ишеттем. Бәйрәм шатлыгы шул мизгелдә кайгы – хәсрәт белән алмашынды. Мин, 7 сыйныфны тәмамлап, колхозда ат җигеп эшли генә башлаган идем, илле яшькә кадәрге ир – егетләр фронтка җибәрелеп, барлык эш хатын – кызлар, яшүсмерләр җилкәсенә калды. 1942 елның кыш айларында Иштуган станциясендә урман чыгаруда эшләргә туры килде: хатын - кызлар агачларны кисеп, без үсмерләр, станциягә ташып тордык.
1943 елның ноябрендә миңа армиягә китәргә чакыру кәгазе килде. Ульяновск өлкәсенең Измайловка бистәсендәге полк мәктәбендәалты ай укып, хәрби әзерлек үткәннән соң, шофер таныклыгы белән безне сугыш кырына озаттылар. Белоруссиянең Гомель шәһәрен дошманнан азат иткән көнне фронт сызыгына килеп җиттек. Мин 1944 елның җәеннән II Белоруссия фронты составындагы 65 нче армиянең 147 нче артиллерия бригадасында башта – артиллерист, соңрак элемтәче буларак көрәштем.
1945 елның гыйнварында Польша башкаласы Варшаваны азат итүдә катнаштым. Хәлиткеч һөҗүмгә күчү алдыннан безгәэлемтә линияне тоташтырырга туры килде.
Фашист – немец илбасарларын куа- куа Польшаны үтеп, Германиянең Штралзунд шәһәренә җиттек. 8 майда бер фермерның лапасында йокларга команда булды. Иртән торсак, сугыш беткән! Шатлыгыбызның чиге булмады.
Безнең бригада әлеге шәһәрдән ерак түгел урында, хәрби шәһәрчек төзеп, шунда хезмәт итә башлады. Бөек Җиңү хөрмәтенә тантаналы җыелыш һәм бүләкләүләр булды. Мин дә Кызыл Йолдыз ордены, “Варшаваны азат иткән өчен”, “Германияне җиңгән өчен” медальләре белән бүләкләндем. Аннан соң безне ПольшаныңБунцлау шәһәренә күчерделәр. Анда тантаналы парадта катнаштым. Парадны маршал Константин Рокоссовский, 65 нче армия командующие, генерал – полковник Павел Батов һәм безнең бригада командиры, полковник Михаил Акимушкин кабул итте. Миңа бу героик шәхесләрне якыннан күрү бәхете насыйп булды.
Без, яшь солдатларны, яңадан Германиягә тынычлык сакларга җибәрделәр. Мин 81 нче гвардия авыр танк полкында шофер булып хезмәт иттем. Туган авылыма 1950 елда гына әйләнеп кайттым. Үзебезнең “Коммунизмга” колхозыннда 37 ел комбайнчы булып эшләп, лаеклы ялга чыктым. Эшләгән чорда “Татарстан АССРның атказанган авыл хуҗалыгы механизаторы” исеменә һәм башка мактаулы бүләкләргә лаек булдым, исемем республиканың Мактау китабына кертелде.
Тормыш иптәшем Шакирәдән дә уңдым, тату яшәп, өч бала тәрбияләп үстердек. Тыныч тормышка сөенеп, канкойгыч сугышлар кабатланмасын, дөньялар имин булсын дип, һәрдаим дога кылып яшим".
(“Хезмәт даны”, № 32, 8 май 2018 ел)
